"Wete wa da z'in Itoalië zeggen? Tie aamow!"

Wit-Rusland en aanrijdingen, meestal worden ze in een adem vernoemd met Willy Sollie. Deze onfortuinlijke buschauffeur werd in Wit-Rusland veroordeeld tot het strafkamp, na een ongeval waarbij vier Tsjernobylkinderen om waren gekomen. Gelukkig verleende de immer rechtvaardige staatschef van dit mysterieuze oord, die hier eerder al uitvoerig aan bod kwam, onze landgenoot gratie.

Barbara Sarafian (Matty)
en Jurgen Delnaet (Johnny)

Vanaf vandaag krijgt die eerder lugubere associatie echter een volkomen nieuw élan. Onze eigenste Vlaamse kaskraker Aanrijding in Moscou viel er op het lokale filmfestival Listapad namelijk in de prijzen. Barbara Sarafian ging lopen met de prijs voor beste actrice. Ook de speciale prijs van de jury en de award voor de bijzondere 'portrettering van een vrouw in een speelfilm' waren voor de prent van Christophe Van Rompaey.

Al vijftien jaar fleurt het Listapad-filmfestival de nukkige Wit-Russische novembermaand op ('listapad' = 'november'). Jaarlijks worden twintig films uit twintig verschillende landen geselecteerd. Voor ons land was dat dit jaar dus Moskva, Belgija, zoals de titel in de plaatselijke tongval luidt. Dat is Russisch voor Moscow, Belgium, de internationale festivaltitel.

Of de Russisch aandoende titel er voor iets tussen zat bij de prijsuitreiking, is niet bekend. Het verhaal over hoe deze randgemeente van de Arteveldestad aan zijn naam kwam, schijnt zijn oorsprong trouwens bij Napoleon te vinden. In het hedendaagse Moscou-Vogelhoek, aan de terminus van tram 4, was vóór en na de Slag om Waterloo in 1815 blijkbaar een detachement van het Russische tsarenleger gelegerd...

Rassenrellen in de EU

Op 1 januari 2009 wordt Tsjechië voor zes maanden EU-voorzitter. Václav Klaus, nota bene een notoir euroscepticus, komt dan aan het roer van 's werelds belangrijkste economische gemeenschap te staan. Er loopt echter nog meer mank in de Centraal-Europese staat...

Niemand was veilig voor de vuisten van de skinheads.

In Litvínov, in het uiterste noorden van het land aan de grens met Duitsland, is het maandag tot zware rellen gekomen tussen rechtsextremisten en de politie. In de flatgebouwenwijk Janov wilden leden van de radicale Arbeiderspartij de lokale zigeunerbevolking aanpakken.

Honderden agenten moesten worden ingezet om de Roma te behoeden voor een hardhandige clash. 's Middags wapenden de zigeuners zich met snel in elkaar geflanste slogans. Enkele vuurwapens werden door de politie in beslag genomen en de Roma-leiders riepen op tot kalmte.

De toegang tot de geviseerde wijk werd door de politie met een gewapend konvooi en een waterkanon afgesloten. Toen de extremisten rond halfvier toch de aanval inzetten op de zwaarbewapende troepen, werden traangas en matrakken hun deel. Een van de demonstranten raakte gewond toen hij een traangasgranaat wilde teruggooien.

Niet meteen de attributen voor een theekransje.
Klik op de foto voor de hele fotoreeks.

De rechtsradicale demonstranten bedolven de uitrukkende politiemacht onder een regen van kasseistenen en molotovcocktails en staken twee politiewagens in de fik. Volgens de politie vielen er bij de onlusten veertien gewonden, netjes verdeeld over beide kampen. Bij de hele operatie waren ongeveer een duizendtal agenten betrokken, tegenover nauwelijks vijfhonderd brutale kemphanen.

De uiterst rechtse Arbeiderspartij had de betoging georganiseerd als protest tegen "de positieve discriminatie van zigeuners en het politiegeweld". Ook de groepering Autonome nationalisten organiseerde maandag in Litvínov een protestmars tegen het volgens hen toenemende politiegeweld.

17 november is in Tsjechië een dag met historie. Het land was op die dag meermaals het toneel van woelige manifestaties. Op 17 november 1939 kwam in Praag een spontane protestactie van studenten op gang. Enkele dagen eerder was Jan Opletal (24) begraven. Hij was overleden aan de verwondingen die hij enkele maanden eerder had opgelopen. Dat gebeurde tijdens een charge van de Duitse oproerpolitie tijdens de herdenking van Tsjechoslovaakse onafhankelijkheid (1918).

In de koude novemberdagen van 1939 sloeg de nazibezetter ontzettend hard terug: tien studenten werden terechtgesteld en meer dan duizend anderen geïnterneerd in het concentratiekamp van Sachsenhausen. In 1941 werd 17 november dan ook uitgeroepen tot Internationale Dag van de Student.

Op 17 november 1989 werd de vijftigste verjaardag van de studentenmanifestatie herdacht. Aanvankelijk in een rustige sfeer. Bij de optocht ter herdenking van de Studentendag sloten zich na afloop echter druppelsgewijs mensen aan en toen de massa terug het centrum van de stad bereikte, hadden ongeveer 15000 zich verenigd. Het doorbreken van een cordon van de oproerpolitie was het startsignaal van de Fluwelen revolutie, die het socialistische regime uiteindelijk de kop kostte...

Ondřej Cakl, mensenrechtenmonitor en expert op het gebied van rechts extremisme, noemde de gebeurtenissen van afgelopen maandag de "meest gewelddadige en militante manifestatie sedert 1990". Tegelijk laakt Cakl de verraste houding van de politie. "De ordehandhavers zouden beter de extreem-rechtse online fora wat beter in het oog houden en vaker aanwezig zijn op kleinere radicale manifestaties."

Als actieterreinen voor toekomstige manifestaties circuleren al de namen Chánov (eveneens in de regio rond Most) en Žižkov, de bohémienwijk van Praag.

Wordt ongetwijfeld vervolgd...

Van wapensmokkelaar tot burgemeester

De Israëlische hoofdstad Jeruzalem heeft een nieuwe burgervader. De komende vijf jaar mag de illustere onbekende Nir Barkat zich tooien met de burgemeesterssjerp van Israëls armste stad. Barkat kreeg 53 procent van de opgedaagde kiezers achter zijn naam.

Er waren nog drie andere kandidaten die om het ambt streden. Meir Porush, een ultraorthodoxe vijftiger met een aanzienlijke hoeveelheid oudtestamentische baardgroei, strandde op 43 procent.

Naam: Gaydamak, Nationaliteit: Frans, Israëlisch,
Canadees, Angolees

De rest van het electoraat schaarde zich ofwel achter cafébaas Dan Biron ofwel achter de excentrieke en schatrijke wapenhandelaar Arkadi Gaydamak.

Laat de levensloop van deze laatste nu net iets boeiender zijn dan die van zijn drie respectabele opponenten.

Gaydamak werd geboren in de voormalige Sovjetunie, al spreken bronnen elkaar tegen of het nu in Moskou was of Oekraïne. Na de Tweede Wereldoorlog, die ook voor Ruslands joden niet mals was geweest, kwamen verschillende joodse emigratiegolven op gang.

Vanaf Brezjnev ontstond een regelrechte brain drain van joodse sovjetburgers naar het Beloofde Land. Ook Gaydamak, op dat moment pas twintig, besloot in 1972 zijn kans te wagen. Hij werkte een tijdje in een kibboets en leerde wat Hebreeuws, waarna hij bij de Israëlische marine ging werken.
In '73 verkaste hij naar Frankrijk, waar hij het een vertaalbureau uit de grond stampte. Hij werkte onder meer voor de sovjetambassade in Parijs en werd Frans staatsburger.

In de vroege jaren '90 trok hij naar de Afrikaanse westkust. In Angola bemachtigde hij een Angolees paspoort en een ministerpostje. Hoewel het land verscheurd werd door een bloedige burgeroorlog en er een wapenembargo tegen gold, bezorgde hij de regering zonder al te veel scrupules wapentuig.

Omwille van zijn bemiddeling bij de vrijlating van twee Franse piloten in de Bosnische burgeroorlog kreeg hij het Légion d'Honneur opgespeld, althans dat claimt hij. De liefde met de Fransen was echter gauw bekoeld, toen Parijs in het jaar 2000 een arrestatiebevel tegen hem uitvaardigde wegens zijn illegale wapentrafieken in Angola (de zogenaamde Angolagate).

Hij vluchtte terug naar Israël, waar hij zijn masker van wilde weldoener en filantroop opzette. Na Hezbollah-bombardementen op de stad Sredot konden bijvoorbeeld honderden families op zijn kosten een weekje op vakantie. Zijn vermogen vergaarde hij met allerlei zaakjes in de voormalige Sovjetunie en een krantenimperium.

Zijn duiten doet hij cadeau aan joodse liefdadigheidsinstellingen en hij investeert in de voetballerij. Zo kocht hij de voetbalclub Beitar Jeruzalem op. De voetbalgekte sloeg trouwens ook toe bij zijn zoon Alexandre, die de helft van de aandelen in het Engelse team Portsmouth in handen heeft.

Bij het lezen van Gaydamaks bewogen biografie, schiet me onwillekeurig de film Lord of War te binnen. Het is misschien geen gewetenloze schurk zoals Nicolas Cages personage Yuri Orlov, maar vergis je niet! Gaydamak staat niet op Facebook, maar hij staat wel internationaal geseind!
Voor een toekomstig burgemeester van pakweg Brussel waarschijnlijk een onoverkomelijk obstakel...

Benny Lava vs Buffalax

Indische populaire muziek te kakken zetten. Het blijft enorm populair op Youtube. Waarom? Omdat het zo verdomd grappig is. Even kijken en lachen: Negen kleurrijke Indiërs dansend op een bus, jingeljangel uit een Bollywoodfilm en gebrabbel in de sloppenwijken.

Succesvolle Choreograaf

Hoofdrolspeler in deze filmpjes is Benny Lava. Althans, zo noemen ze hem. Volgens The Free Encyclopedia zou het wel eens kunnen gaan om Prabu Deva Sundaram. Deze choreograaf, acteur en regisseur, is ongetwijfeld niet van de minste. Hij heeft meegewerkt aan tientallen films in India en en er ook meerdere prijzen mee gewonnen. Spijtig genoeg zal de 35-jarige danser hiervoor niet herinnerd worden. Het zal eerder zijn om wat Youtube-gebruiker "Buffalax" met zijn muziek, dans en vooral tekst deed.

'I love you inside me'

Het opzet is duidelijk. Wanneer je een tekst van een liedje niet begrijpt, omdat het in een andere taal (het Tamil in dit geval) gezongen wordt, doe dan alsof het Engels is. Voeg er een beetje seksuele inuendo aan toe en je krijgt een reeks succesvolle hitclips. Natuurlijk is dat grappig en kent het enorm veel gevolg. Het gaat zelfs een beetje ver, wanneer iemand als reactie op een Indiaans liedje schrijft: "Somebody really needs to buffalax this". Een username als handeling, dus. Gevolg: tientallen grappige - en netjes verkeerd ondertitelde - clipjes. Bekijk deze vier goeroes op speed ook maar eens.

Campagnemateriaal

Wat populair is, wordt veel bekeken. Op zich de logica zelve natuurlijk. Door een filmpje van Benny Lava te parodiëren, steken de makers van dit filmpje de draak met presidentskandidaat McCain en diens running mate Palin. Niet alleen doen ze dit ongelooflijk exact, in vergelijking met het oorspronkelijke filpmje. Het blijkt nog eens accuraat te zijn ook. Het slaagt erin veel mensen te bereiken, met een duidelijke sarcastische boodschap. Voorstanders van Barack Obama weten ook dat India's populaire cultuur voor de gemiddelde westerling heel grappig is. Een mooi voorbeeld hiervan is dit clipje, met daarin een stukje Benny Lava. Wie zoekt, die vindt!

Kim in pierenland

Pyongyang, 29 oktober 2008, 14:57. De openbare televisie onderbreekt haar programma's voor een speciaal nieuwsbericht. De teergeliefde roerganger Kim Jong-il is niet langer.

Het openbare leven valt stil in de geïsoleerde schurkenstaat. In nauwelijks 13 uur bouwen dwangarbeiders een mausoleum voor de aflijvige tiran. Tienduizenden rouwenden komen de vader van de natie een laatste groet brengen.

Van overal te lande komt een niet aflatende stroom van bedevaarders op gang. Boeren, arbeiders, vissers, straatvegers, maar ook leraars, bedienden en dokters sluiten zich aan bij de processie richting hoofdstad Pyongyang.

Het verdriet is onbeschrijflijk. De beelden op tv hartverscheurend. Een week lang houden rouwende Noord-Koreanen de wacht bij Kims mausoleum. China, het enige land dat Pyongyang te vriend wist te houden, stuurt een rouwdelegatie.

De begrafenis van de betreurde despoot wordt bijgewoond door maar liefst twee miljoen mensen. Uit respect worden de weinige klokken in Noord-Korea stilgezet op 14u57, het moment waarop het de Almachtige beliefde één van zijn nietige onderdanen tot stof te laten wederkeren.

De ontnuchtering volgt snel. De Koreaanse Arbeiderspartij, Kims onderdrukkingsinstrument bij uitstek, is niet zinnens de teugels te vieren. Maar... het volk mort, spontane stakingen barsten los, in de Pyongyangse straten wordt geplunderd, studenten nemen het voortouw in de nieuwboren omwenteling. Kortom, een nieuw Tienanmen is in de maak.

Wat vermag het zieltogende Noord-Koreaanse Volksleger nog? Onderbewapend en ondervoed schaart het zich achter de oproerlingen. De Noord-Koreaanse Volksrepubliek blaast haar laatste adem uit. Met de zuiderburen in Seoel worden gesprekken aangeknoopt, de Wiedervereinigung is na 55 jaar eindelijk in zicht.

....

Kim Jong-il, alive and kidding

Is dit het toekomstperspectief van een zo dikwijls verguisde staat? Misschien wel, misschien niet. De geschiedenis - of beter de toekomst - zal het uitwijzen. In elk geval draait de geruchtenmolen over Kim Jong-ils gezondheidstoestand op volle toeren. In september verscheen hij namelijk niet op de militaire parade ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van het gevierde regime.

Op verzoek van Kims zoon Kim Jong-nam zou bovendien de vermaarde Franse hersenchirurg François-Xavier Roux overgevlogen zijn naar Pyongyang. Roux' staf liet niets los over zijn verblijfsplaats, maar het Franse persagentschap ontving wel een sms met de melding dat hij in Peking vertoefde.

"De Franse journalisten hebben zich laten manipuleren door de Japanse media" verklaarde Roux ondertussen. Hij zou in Peking een congres bijwonen van de Société de neurochirurgie de langue française... Waarom Franstalige neurochirurgen in Peking zouden moeten congregeren is hier uiteraard van generlei tel.


De Zuid-Koreaanse inlichtingendiensten hebben inmiddels uitgevogeld dat Kim waarschijnlijk getroffen werd door een herseninfarct.


Desalniettemin, waar rook is, smeult misschien het vuur van een in der haast gesmoorde revolutie...


[Le Point]

Gezworen Maagden

Een van de best bewaarde geheimen uit de Balkan is dat sommige mannen er eigenlijk vrouwen zijn. Wanneer je in Albanië een oude man aanspreekt om de weg naar de bakker te vragen, en deze je vraag met een hoog stemmetje beantwoordt, heb je waarschijnlijk met een 'gezworen maagd' te maken. Het zijn vrouwen die om uiteenlopende redenen de keuze hebben gemaakt om de sociale rol van man over te nemen. Spijtig genoeg is dit uniek sociaal verschijnsel bijna volledig verdwenen uit onze geliefde Oostenstreek en dit in tegenstelling tot onze Westerse samenleving, waar steeds meer mensen om een geslachtsverandering vragen. Tijd voor een woordje uitleg.

Sociale rol in plaats van geslacht

Het grote verschil tussen geslachtsveranderingen hier en in de Balkan zit hem in de beweegredenen voor zo'n veranderingen. Westerse transseksuelen willen een andere sekse aannemen omdat ze niet tevreden zijn over hun geslacht. Ze willen vrouw of man zijn, een penis of een vagina hebben. In Oost-Europese landen daarentegen gebeurde het meer omdat het moest. In plaats van het geslacht van een man te willen, moeten zij de sociale rol van man opnemen. En dit om twee redenen.

Tekort aan mannen

Allereest omdat er lange tijd een tekort geweest is aan mannen in de Balkan. Door onderlinge oorlogen en de Ottomaanse Overheersing moesten clans en gezinnen op zoek naar vrouwelijke vervangers voor hun verdwenen mannen. Niet alleen namen zij hun sociale rol over, ook de uiterlijke verschijnselen van een man moesten overgenomen worden. En zo ontstonden deze mannelijke vrouwen eerder uit noodzaak.

Maagd blijven als straf

Daarnaast kent het fenomeen nog een andere oorsprong. De meest van die gezworen maagden zijn van rol gewisseld voor de eer van hun familie. Wanneer zij weigerden te trouwen met een aangewezen man, kon het wel eens voorvallen dat de familie van de man wraak nam op de vader of de broers van het meisje.

In die tijden was er maar één manier om zo'n geschil op te lossen. De vrouw moest verklaren een maagd te zijn gedurende haar leven en de rol van een man over te nemen. Concreet betekende dit dat ze niet met iemand anders kon trouwen. Vandaar ook de naam: Gezworen Maagden.

Het feit is wel dat deze manvrouwen aan hun laatste exemplaren toe zijn. Volgens verschillende bronnen zouden er nog maar een 20-tal in leven zijn. Dus als je in de Balkan nog eens een rijpere man tegen het lijf loopt, die na een avondje stappen uiteindeljk een vrouw blijkt te zijn, schrik dan niet. Prijs jezelf eerder gelukkig. Je hebt immers een interessant sociologisch verschijnsel van dichtbij kunnen bewonderen.

Het zijn rare jongens, die Balkanezen

Ik kom je afmaken

Al vier jaar behoort Polen tot het kruim van de 's werelds beschaafdste continent. Op 1 mei 2004 traden de fiere Polen namelijk toe tot de Europese Unie.
Dat je veertig jaar communistische insubtiliteit niet zomaar van tafel gooit, wordt echter nog te pas en te onpas pijnlijk duidelijk.
De Poolse politiek wordt bemoeilijkt door een klimaat van cohabitation, met een conservatieve, oer-katholieke president en een liberale, westersgezinde premier. Voor het alziende en onverbiddelijke oog van Europa zette president Kaczyński vorige week de Poolse natie te kakken.
Hij stormde toen een EU-meeting binnen om zijn plaats naast premier Tusk op te eisen. Volgens de grondwet heeft hij recht op de stoel van delegatieleider, maar in Polen zit zijn partij (en die van zijn broer) in de oppositie.

Madeliefje

Ook voor zijn eigen volk had Kaczyński een schertsvertoning in petto. Na een interview voor het Poolse tv-station TVN24 bromde hij de sterreporter Monika Olejnik het volgende toe: "Madeliefje, madeliefje, je staat op mijn zwarte lijst. Ik beklaag je, want ik kom je afmaken en noch de veiligheidsdiensten noch de tv-bonzen zullen dat kunnen verhinderen."
Madeliefje zou de codenaam zijn waaronder Olejnik bekendstond als informante bij de communistische geheime diensten.
Kaczyński bood Olejnik al snel zijn excuses aan en deed dat met de nodige Poolse flair: hij stuurde een bloemist op haar af met elf rode rozen en verontschuldigde zich telefonisch.
Olejnik aanvaardde de excuses en daarmee is het incident gesloten.
Het was overigens niet de eerste aanvaring van de president met het onafhankelijke station TVN24. De gebroeders Kaczyński beschouwen het tv-kanaal als een old boys netwerk van voormalige communistische geheimagenten (vandaar de codenaam Madeliefje). Een serieuze bedreiging voor de Poolse staat dus.
Buitenlandse waarnemers zien in Kaczyński's optreden dan weer een bedreiging voor de persvrijheid in het Centraal-Europese land.

Unabomber

Volkomen naast de kwestie, maar niettemin saillant: wie in Google "kaczynski" intikt, stoot niet alleen op de Poolse president annex stokebrand, maar ook op Theodore Kaczynski, alias de Unabomber.

FBI-schets van de Unabomber

Deze dolgedraaide Amerikaanse universiteitsprofessor zaaide tussen '78 en '95 terreur door middel van per post verstuurde bompaketten. Zijn daden eisten 3 levens en 23 gewonden. Hij wilde ermee de aandacht vestigen op het uithollen van de menselijke vrijheid door moderne technologieën.
In tegenstelling tot zijn Poolse naamgenoot slijt Teddy zijn broek in de bak.

Glaasje op? Laat je rijden!

In het Zuid-Poolse Bielsko-Biała is - om in de treinsfeer te blijven - een merkwaardig ongeluk gebeurd. Twee treinstellen botsten op elkaar doordat één van de treinen op het verkeerde spoor zat. Zeventien mensen raakten daarbij gewond.

De lokale autoriteiten arresteerden twee spoormedewerkers. Eén van hen had blijkbaar te diep in het glaasje gekeken. En dat terwijl in de rest van Europa de Europese Nacht Zonder Ongevallen 'gevierd' wordt. Zatte fuifgangers worden dan in hun eigen wagen naar huis gevoerd door vrijwilligers.

Dus beste lezer: glaasje op, laat je rijden!

Per trein Europa door

Brussel op, Brussel af, het leven van een pendelaar gaat niet over rozen. Sedert enkele weken werp ik mij net als duizenden landgenoten gedwee aan de voeten van de nationale spoorwegmaatschappij NMBS.

Tot nader order is dit immers de enige exploitant van ons voortreffelijke spoorwegnet. Of hun service even voortreffelijk is, laat ik in het midden.

Eigenlijk kan ik als reiziger op het traject tussen de fiere stede Gent en onze charmante hoofdstad Brussel niet klagen. Dat leerde mij althans diepgravend statistisch onderzoek.

Voor dat onderzoekje maakte ik een vergelijking tussen ons Belgenlandje, onze buurlanden en verschillende willekeurig gekozen Europese staten.

Zoals gezegd spoor ik op weekdagen tussen Gent en Brussel. Deze laatste is, zoals je wellicht weet, (nog steeds) onze hoofdstad. Gent is tot veler verrassing de tweede meest bevolkte stad van ons land, na Antwerpen. Brussel is (pas) vierde, omdat de stad los van de andere achttien steden in zijn gewest, ‘slechts’ 148.000 bewoners rijk is.

Als criterium voor mijn research nam ik de tijd die een enkele treinreis beslaat tussen de hoofdstad van een bepaald land (stad A) en de tweede meest bevolkte stad van hetzelfde land (stad B).

Natte vingerwerk? Oké, de afstanden zijn op Europese schaal misschien niet echt in verhouding, maar voor de volledigheid vermeld ik ook de gemiddelde snelheid tussen stad A en B. Oordeel zelf maar.

Het verdict

Na Luxemburg scoren we in Europa het best. Al onze buurlanden scoren trouwens sterk. Vooral de Franse SNCF verdient een pluim, want de 466 km tussen Parijs en Lyon worden in een luttele twee uur afgemaald. Ook tussen Berlijn en Hamburg verlies je slechts honderd minuten.

In het zuiden van West-Europa, met name in Spanje en Italië, zit dagelijks pendelen er niet meer in. Vooral Italië hinkt achterop, terwijl je op de 600 km tussen Madrid en Barcelona slechts een goeie tweeënhalf uur hoeft te treinen.


In Scandinavië zit Zweden vooraan in de klas. Het Verenigd Koninkrijk verbleekt dan weer verrassend met pakweg Polen. Een ritje tussen Warschau en de voor het overige vrij zoutloze industriestad Łódź (spreek uit: Woetsj) kan al in tachtig minuten.

Achteraan in de Europese klas wat betreft snelle pendeltijden zitten nagenoeg alle landen ten oosten van Oder en Donau, met inbegrip van Oostenrijk en Griekenland. Het traagst vordert de pendelactiviteit in Slovakije en Bulgarije. Schrijver dezes kan dit volmondig beamen, maar daarom hoeft treintje rijden in deze nieuwe EU-landen niet per definitie saai te zijn.

Je ontmoet er onder meer wodkadrinkende businessmannen, joviale studenten, gulle grootmoeders, duttende zigeuners en onvermijdelijke collega-backpackers. Als de trein der traagheid dan voor de zoveelste keer weer halt houdt in een onooglijk stationnetje staat er met wat meeval een blaaskapel de lokale pensenkermis op te luisteren.


Redenen voor de slechte scores van de ex-Oostbloklanden? Ongetwijfeld een verouderde infrastructuur, al gooien ook het nukkige reliëf en de niet meteen geringe afstanden roet in het eten. In Rusland en Turkije, beiden met één voet in Azië, is het waarlijk huilen met de pet op. In de tijd dat je per spoor tussen Moskou en Sint-Petersburg reist, kun je evengoed naar New York vliegen!

De harde cijfers

In onderstaande tabel kun je zelf de vergelijking maken. Cijfers zijn onder voorbehoud en op eigen risico te gebruiken.

land	stad A	stad B	tijd	km	km/u
Luxemburg	Luxemburg	Esch-sur-Alzette	22'	37	101
België	Brussel	Gent	35'	58	99
Nederland	Amsterdam	Rotterdam	1'10	74	63
Polen	Warschau	Łódź	1'20	137	103
Duitsland	Berlijn	Hamburg	1'40	289	173
Frankrijk	Parijs	Lyon	2'00	466	233
Bulgarije	Sofia	Plovdiv	2'20	148	63
VK	Londen	Birmingham	2'20	190	81
Hongarije	Boedapest	Debrecen	2'30	232	93
Spanje	Madrid	Barcelona	2'40	619	232
Oostenrijk	Wenen	Graz	2'40	200	75
Tsjechië	Praag	Brno	3'00	209	70
Zweden	Stockholm	Göteborg	3'00	458	153
Finland	Helsinki	Tampere	3'00	105	35
Portugal	Lissabon	Porto	3'00	320	107
Servië	Belgrado	Niš	4'00	314	79
Griekenland	Athene	Thessaloniki	4'15	300	71
Italië	Rome	Milaan	4'30	585	130
Slovakije	Bratislava	Košice	5'00	312	62
Kroatië	Zagreb	Split	5'30	365	66
Oekraïne	Kiëv	Charkov	6'00	412	69
Roemenië	Boekarest	Iaşi	6'30	406	62
Noorwegen	Oslo	Bergen	6'30	500	77
Turkije	Ankara	Izmir	7'00	560	80
Rusland	Moskou	Sint-Petersburg	8'30	650	76

Beperkte Houdbaarheidsdatum

Over 4 jaar stopt India's grootste mannelijke filmster ermee. Shahrukh Khan zou - volgens een niet nader genoemde bron op Bollywood News and Gossip - het moeilijk hebben met zijn ouder wordende zelf. Nochtans is de acteur slechts 42 jaar, en heeft de man dus nog kansen genoeg om op het grote scherm te verschijnen. Als liefhebbende vader, aftakelende grootvader of levend lijk. Stel je voor dat Sean Connery, Tom Hanks of Harrison Ford zouden stoppen op die leeftijd.

Romantische lover-boy

Het verschil met deze Hollywood-grootheden ligt in de manier waarop acteurs gebruikt worden in Bollywood-films. In het hele systeem wordt er bijna uitsluitend getypecast. Zo speelt meneer Khan alleen lover-boys in muzikale romantische komedies. En daar voelt Shahrukh zich nu niet meer geschikt voor. Eigenlijk helemaal terecht, want wie wil er nu een 50- jarige man een 25-jarige griet zien versieren. Misschien moet er iemand eens naar Hugh Grant bellen?

Big Balkan Beats

Soms weet je gewoon wanneer een genre 'big' zal worden. Althans dat gevoel heb ik toch steevast. Niet dat het niets geworden is met de Nederhop, de Latinschlager of de Argentijnse polka, maar van een echt succesgenre konden we niet spreken. Met 'big' bedoelt men echt groot. Op wereldveroverende schaal dan. We zijn nog zeker niet zo ver, maar ooit staat u te dansen op de heerlijke klanken van de Balkan Beats. Dat staat nu reeds vast. Het concept is zeer eenvoudig. Meng traditionele oostblok-ritmes en instrumenten met Westerse beats en je verkrijgt plaatjes die vreemd genoeg zeer dansbaar zijn.

De balkan overal

Ontstaan in -waar kan het ook anders- de Balkan en verspreidt via buur Duitsland, lijkt dit exportproduct nu ook België te bereiken. Gogol Bordello en Balkan Beatbox speelden vorig jaar respectievelijk Dour en de Ancien Belgique plat. Madonna maakte haar eerste film samen met de zanger van die Gogol Bordello. Een DJ-duo uit Boechout, Laston en Geo, fabriceerden een hippe mash-up van Daft Punks' Technologic en Mahala raï bandas' zigeunerhitje Mahalageasca. Succes in het buitenland volgde. De veelbekeken film Borat werd ondersteund door een Balkan soundtrack, en dat viel ook in Belgïe in de smaak. Nog steeds niet overtuigd dat ook jij al in aanraking gekomen bent met het genre? Dj Shantel en zijn Bucovina horen tegenwoordig standaard bij een geslaagd feestje, en lezers van deze blog gaan naar geslaagde feestjes.

Een mash-up van culturen

Aan de basis van dit idee ligt het brein van één man: DJ Soko. Als immigrant uit het voormalige Joegoslavië vestigde hij zich in Berlijn. Van daaruit begon de DJ muziek uit zijn streek te verzamelen om ze voor zijn collega - immigranten te kunnen spelen, zonder daarbij rekening te houden of iets bosnisch, albanees, servisch of slovaaks was. Heel edelmoedig van de man, die om zijn punt van samenhorigheid nog wat meer te verduidelijken, er ook nog een Westerse beat tussenmixte. Of hoe muziek kan ontstaan uit politieke spanningen en een goed commercieel idee. De drie succesvolle 'Balkan Beats'-CD's zijn te koop in de betere platenhandel, laten we dat vooral niet vergeten mee te geven.

Volgende YouTube-links voor jullie geselecteerd.

Mahalageasca
Gogol Bordello
Bucovina

Slecht, maar niet lang

Net had ik een gesprek waarbij ik stootte op een potentieel thema voor een allereerste echte artikel op deze blog. Het gesprek ging over Wit-Rusland. U weet wel, één van de oorden die thuishoren in die deksels grote grabbelton van onbekende en/of onbeminde plekjes. Want wat weten we verder over Belarus naast het feit dat het grote BATE Borisov het bescheiden Anderlecht uit het Europese voetbalcircus knikkerde en dat de fallout van Tsjernobyl er menige mens en dier bezoedelde?

Om te beginnen is het blijkbaar niet zo gemakkelijk om het land binnen te raken. Je hebt anno 2008 nog steeds een visum nodig en een uitnodiging van iemand ter plaatse om voet te kunnen zetten op het Wit-Russische deel van deze aardkloot. Een snelle blik op de Pools-Wit-Russische grens in het nochtans grensoverschrijdende programma Google Earth roept meteen taferelen uit de Koude Oorlog naar boven. Een muur zoals tussen Oost- en West-Berlijn staat er weliswaar niet, de obligate schiettorentjes staan wel nog overeind, om nog maar te zwijgen over de kilometers prikkeldraad.

Raak je er toch binnen, dan wacht je niet meteen een land van rozengeur en maneschijn. Iemand die er ooit is geweest, vertelde me eens dat je er als toerist op z'n zachtst uitgedrukt onwelkom bent. Verhalen over lege restaurants die "volgeboekt" zijn en cafés waar net toevallig "het vat af is", zijn niet van de lucht. Ook voor de Wit-Russen zelf is het leven geen pretje. Enkele weken terug werd hen nog een verkiezing in de maag gesplitst. Op voorhand stond al vast wie die zou winnen, niettemin opmerkelijk was de deelname van oppositiepartijen (voor het eerst sinds 1994). Vanzelfsprekend veroverde geen enkel oppositielid een zeteltje in het parlement. Daar staat president Aljaksandr Loekasjenka nog steeds stevig aan het roer. Loekasjenka is een president van wat je zou kunnen noemen het autoritaire type. Het type dat ijshockeywedstrijden voor veteranen organiseert en dan eigenhandig over de tegenstander heen schaatst. Loekasjenka laat zich door zijn bevolking liefkozend "batska", "vadertje" noemen. Een goede kameraad van hem is de Russische president, hoewel diens prijsverhogingen voor olie en gas op weinig begrip konden rekenen. Verder laat de "laatste dictator in Europa" (dixit Bush) zich bijstaan door de KGB (nog steeds opererend onder die naam), een relikwie uit het sovjettijdperk, die presidentonvriendelijke elementen opspoort en onschadelijk maakt.

Om de ex-boerderijmanager toch niet compleet als een gevoelloze schurk af te schilderen, als uitsmijter nog een daverend citaat: « Het Wit-Russische volk leeft slecht, maar niet lang. »

Het Onderwerp

Misschien hebben we het eindelijk gevonden. Een passie die we beide delen. Geen film, geen muziek, geen vrouwen of geen drugs. Wel een richting.

Zouden we Six Pence Avenue naar het Oosten kunnen laten lopen, gewoon rechtdoor? Zonder omwegen naar die plaats waar het zijn moet. We geven de toevallige passant een zicht over wat er op en naast de straat gebeurt. De doelgerichte reiziger geven we informatie over de plaatsen waar hij heengaat. De getormenteerde zwerver een plan naar de dichtsbijzijnde kop warme koffie. Hoe dan ook geven we onze straat een doel: het Oosten.

Kuier je mee?